حس تنهایی

واست بی تابمو بی خوابمو میدونی دلتنگم

واست میمیرم  درگیرمو با دنیا در جنگم

منو تنها نذار از روزگار با اینکه دل خسته ام 

واست دیوونه می مونمو تا آخرش هستم

داره می باره بارونو تو نیستی     شده این خونه زندونو تو نیستی

چقدر حس بدیه حس تنهایی     دارم میشکنم آسون و تو نیستی

دارم از بین میرم توی این دلتنگی     داره دل میگیره بی تو از بی رنگی

دارم از بین میرم توی این خاموشی     کاش میشد می بردی منو با آغوشی

نمیشه با نبودت ساده سر کرد     نمیشه سالم از این عشق گذر کرد

 دلم تنـــگ است

دلم تنـــگ است از دنیـا چرایش را نمـی دانـم

ديگر از نسيم نمي خواهم به باغ خاطرات مرابياورد.ديگر هيچگاه باترنم صداي باران بهار به ياد صداي تواشك نخواهم ريخت.

بگذار سينه ام به كويري سوزان وخشك مبدل شود تاهيچ جوانه اي ازعشق در ان شكوفه نزند.

آه اي ماهيان سواره بر موج مراهم باخود  به عمق درياهاببريد كه از ساحل بيذارم،بگذاريد درميان يك صدف تن آلوده ام راپنهان سازم،مي خواهم براي هميشه پنهان شوم تاانديشه ام را از سر هابيرون رود،ميخواهم غرق ونيست شوم تانامحرمان عشق مرا از خاطرشان بزدايند.ديگر هيچ احساسي جز احساس پوچي ندارم،نه خشمي نه رحمي،نه غمي ونه عشقي فقط بي تاب گريزم ومي خواهم تكيه بر بازوي ابر از اينجابگريذم وخاطرات گذشته رابه دست فراموشي بسپارم

بهم کمک کن

واسه ی جواب نامت می دونم که خیلی دیره
بذا به حساب غربت نکنه دلت بگیره
عزیزم بگو ببینمکه چه رنگه روزگارت
خیلی دوست دارم تو مهتاب بشینم یه شب کنارت
سر تو مهربونی بذاری به روی شونم
تو فقط واسم دعا کن آخه دنبال بهونم
حالم رو اگه بپرسی خوبه تعریفی نداره
چون بلاتکلیفه عاشق آخه تکلیفی نداره
نکنه ازم برنجی تشنه ام تشنه ی بارون
چه قدر از دریا ما دوریم بیگناهیم هر دو تامون
بد جوری به هم می ریزه من و گاهی اتفاقی
تو اگه نباشی از من نمی مونه چیزی باقی
می دونی که دست من نیست بازیای سرنوشته
رو قشنگا خط کشیده زشتا رو برام نوشته
باز که ابری شد نگاهت بغضتم واسم عزیزه
اما اشکات رو نگه دار نذار اینجوری بریزه
من هنوز چیزی نگفتم که تو طاقتت تموم شد
باقیش و بگم می بینی گریه هات کلی حروم شد
حال من خیلی عجیبه دوست دارم پیشم بشینی
من نگاهت بکنم تو تو چشام عشق رو ببینی
یادته من و تو داشتیم ساده زندگی می کردیم
از همین چشمه ی شفاف رفع تشنگی می کردیم
یه دفه یه مهمون اومد عقلم رو یه جوری دزدید
دل تو به روش نیاورد از همون دقیقه فهمید
اولش فکر نمی کردم که دلم رو برده باشه
یا دلم گول چشای روشنش رو خورده باشه
اما نه گذشت و دیدم دل من دیوونه تر شد
به تو گفتم و دلت از قصه ی من با خبر شد
اولش گفتم یه حسه یا یه احترام ساده
اما بعد دیدم که عشقه آخه اندازش زیاده
تو بازم طاقت آوردی مث پونه ها تو پاییز
سرنوشت تو سفیده ماجرای من غم انگیزه
بد جوری دیوونتم من فکر نکن این اعترافه
همیشه نبودن تو کرده این دل و کلافه
می دونم فرقی نداره واست عاشق بودن من
می دونم واست یکی شد بودن و نبودن من
می دونم دوسم نداری مث روزای گذشته
من خودم خوندم تو چشمات یه کسی این رو نوشته
اما روح من یه دریاست پره از موج و تلاطم
ساحلش تویی و موجاش خنجرای حرف مردم
آخ چه لذتی داره ناز چشماتو کشیدن
رفتن یه راه دشوار واسه هرگز نرسیدن
من که آسمون نبودم اما عشق تو یه ماهه
سرزنش نکن دلم رو به خدا اون بی گناهه
تو که چشمای قشنگت خونه ی صد تا ستاره س
تو که لبخند طلاییت واسه من عمر دوباره س
بیا و مثل گذشته جز به من به همه شک کن
من بدون تو می میرم بیا و بهم کمک کن

تنهایم نگذار

روزگاری در گوشه ای از دفترم نوشته بودم

تنهایی را دوست دارم چون بی وفا نیست

تنهایی را دوست دارم چون تجربه اش کردم

تنهایی را دوست دارم چون عشق دروغین در آن نیست

تنهایی را دوست دارم چون در خلوت تنهاییم در انتظار خواهم گریست و هیچ کس اشک هایم را نمیبیند

اما از روزی که با تو آشنا شدم

از تنهایی بیزارم چون تنهایی یاد آور لحظات تلخ بی تو بودن است

از تنهایی بیزارم چون فضای غم گفته سکوتم تو را فریاد میزند

از تنهایی بیزارم چون به تو وابسته ام

از تنهایی بیزارم چون با تو بودن را تجربه کرده ام

از تنهایی بیزارم چون خداوند هیچ انسانی را تنها نیافریده است

از تنهایی بیزارم چون خداوندتو را برایم فرستاد تا تنها نباشم 

از تنهایی بیزارم چون شیرین ترین لحظاتم با تو بودن است

از تنهایی بیزارم چون مرداب مرده ی تنم با آفتاب نگاه تو جان میگیرد

از تنهایی بیزارم چون به قداست شانه هایت ایمان دارم…

از تنهایی بیزارم چون تمام واژه های شعرم با تو بودن را فریاد میزند… 

از تنهایی بیزارم چون هیچگاه تنهایی را درک نکرده ام

همیشه… همه جا… در هر حال…

حضورت را در قلبم حس کرده ام پس بگذار با تو باشم

و عاشقانه در آغوش پر مهر تو بمیرم تا همیشه ماندگار باشم…

 پس تنهایم نگذار…

سارای من اي عزيز رفته ام

برگرد كه بي تو در اين غروب غم گرفته دلم هواي گريه دارد؛

حالا كه رفته اي ودر كنارم نيستي نمي دانم قصه تنهاييم راباكه بگويم حالا ديگربي توبود ونبودم يك معنا مي دهد،

يادم هست روزي كه بهم گفتي اگر فاصله ي ميانمان هزاران درياي خروشان وطوفان زده هم باشد پرنده اي مي شوي وبه سويم پرميكشي كه بي تونمانم اماگويا فراموشت شده وخاطره هاراچون قاصدكي بدست باد سپرده اي، برگرد كه پنجره پرغبار دلم بار ديگر به سوي شهر اميد باز شودوخانه قلبم به بهشت رويا تبديل شود.

بهشتي كه حوريانش حرف هاي عاشقانه تو،غنچه هايش خنده هاي مستانه تو،باده هايش نگاه چشمان زيباي تو باشد.

آري   سارای من بيا ببين كه چشم به راهت دارم تابرگردي

بـه خـدا نـمــیـری از یاد 

 غـروبـا میون هــفته بر سـر قـبر یه عاشـق

یـه جوون مـیاد مـیزاره گـلای سـرخ شـقایـق

بی صـدا میشکنه بغضش روی سـنـگ قبـر دلدار

اشک میریزه از دو چـشـمش مثل بارون وقت دیدار

زیر لب با گـریه مـیگه : مـهـربونم بی وفایـی

رفتی و نیـسـتی بدونی چـه جـگر سـوزه جـدایی

آخه من تو رو می خواستم اون نجـیـب خوب و پاک

اون صـدای مهـربون ، نه سـکــوت ســرد خــاک

تویی که نگاه پاکت مـرهـم زخـم دلــــم بـود

دیدنـت حـتی یه لـحــظه راه حـل مشکـلـم بود

تو که ریـشه کردی بـا من، توی خـاک بی قراری

تو که گفتی با جـدایی هـیـچ مـیونه ای نداری

پس چـرا تنهام گذاشـتی توی این فـصل ســیاهی

تو عـزیـزترینی اما یه رفیـق نــیـمه راهــی

داغ رفتنـت عـزیـزم خط کـشـیـد رو بـودن مـن

رفتی و دیگـه چـه فایده ناله و ضـجـّه و شیـون

تو سـفر کردی به خـورشـید ، رفتی اونور دقایق

منـو جا گذاشتی اینجا با دلی خـســته و عاشـق

نمـیـخـوام بی تو بمـونم ، بی تـو زندگی حرومــه

تو که پیش من نبـاشـی ، هـمـه چـی برام تمـومه

عاشـق خـسـته و تنها سـر گـذاشـت رو خاک نمناک

گفت جگر گـوشـه ی عـشـقو دادمـش دسـت توای خاک

نزاری تنها بمونـه ، هــمـدم چـشـم سـیـاش باش

شونه کن موهاشو آروم ، شـبا قصـه گو بـراش باش

و غـروب با اون غـرورش نتونسـت دووم بـیـــاره

پاکشـیـداز آسـمـون و جاشـو داد به یـک سـتاره

اون جــوون داغ دیـده با دلـی شـکـسـته از غـم

بوسـه زد رو خـاک یار و دور شد آهسـته و کم کم

ولی چند قدم که دور شد دوباره گـریه رو سـر داد

روشــــو بــر گــردونـــد و داد زد

بـه خـدا نـمــیـری از یاد   بـه خـدا نـمــیـری از یاد

توهم

با تو خوشبخت میشوم یک روز

این تجسم برای من کافیست

اینکه شاید تو هم دچار منی

این توهم برای من کافیست

پشت این اشک ها صبورم من

مثل دیوانه های زنجیری

امتحان کن چگونه میمیرم

یک تبسم برای من کافیست

 خدايا اين قصه هايم را ببين باغم نوشتم

من چه كردم اين چنين شد سرنوشتم

  من وآواي گرمت راشنودن ، بدين آواغم دل رازدودن

  ازاول كار من دلدادگي بود ، وليكن شيوه ي تودل ربودن

    قرارعمر من بركاستن بود ، تورابرلطف وزيبايي فزودن

غم شيرين دوري برمن اموخت

سخن گفتن غزل خواندن سرودن

من و شب هاي غربت تا سحرگاه

چو شمعي گريه كردن ناغنودن

چه خوش باشد غم دل باتوگفتن

               وزان خوشتر اميد با توبودن